#پویش_یار_هفتاد_و_سوم
۷۲ + ۱ = ۷۳ یا لیتنی کنت معکم
آنچه در روز اول پویش گذشت...
شخصیت طرماح بن عَدِیّ بن جَبَلَه بن عَدِیّ
او از یاران علی بن ابی طالب(ع) و حسین بن علی (ع) و از شاعران شیعه است
طرماح بن عدی شخصیتی برجسته و تاریخی بود که به دلیل ارتباطات و فعالیت‌های سیاسی و نظامی خود در میان قبایل عرب، نامی شناخته شده داشت. او با اصالت و شجاعت خود در دفاع از امیرالمؤمنین (ع) و حمایت از جریان تشیع، نقش مهمی در تاریخ اسلامی ایفا کرد.
طرماح از یک خانواده معتبر و برجسته برخاسته بود. هرچند برخی او را برادر حجر بن عدی می‌دانند ولی احتمال بیشتری وجود دارد که او نواده حاتم طائی، یکی از شخصیت‌های معروف عرب، باشد. خانواده او، از جمله برادرانش طُرفه و طریف، از اصحاب وفادار امیرالمؤمنین (ع) بودند و در جنگ‌های جمل و صفین به شهادت رسیدند.
طرماح فرد بلند قامت و نیرومند با بیان شیوا و استدلال قوی، به دفاع از امیرالمؤمنین (ع) در برابر معاویه پرداخت. گفتگوهای دلاورانه او با معاویه پیش از نبرد صفین، نشان از شجاعت و توانایی او در مبارزه و دفاع از عقایدش داشت. گزارشی از وی در منابع تاریخی وجود دارد مبنی بر اینکه معاویه نامه تهدیدآمیزی برای امام علی(ع) نوشت و حضرتشان نیز بعد از نوشتن پاسخ، آن‌را به طرماح بن عدی داد و از وی خواست تا نامه را به معاویه برساند و جواب آن را بیاورد.
و اما در جریان واقعه کربلا، طرماح موفق شد از حلقه محاصره عبور کرده و خود را به امام حسین (ع) برساند. وی تلاش کرد تا امام حسین (ع) را قانع کند که به دیار او پناه ببرد اما امام حسین (ع) با درک عمیق از مأموریت خود، پیشنهاد او را نپذیرفت.
او راهنمای کاروان امام حسین (ع) از بیراهه به سمت کوفه شد و ضمن حرکت، اشعاری را در منزلت کاروانیان و مذمت بنی‌امیه، دشمنان امام حسین، یزید و ابن زیاد زمزمه می‌کرد اما طرماح در ادامه مسیر از امام خود خواست که برای تأمین آذوقه خانواده‌اش برود و سپس بازگردد امام حسین (ع) به او توصیه کرد که در بازگشت شتاب کند اما زمانی که طرماح بازگشت، نبرد به پایان رسیده و امام حسین (ع) به شهادت رسیده بود.
طرماح به دلیل عدم بصیرت دچار اشتباه محاسباتی شد لذا از حضور در میدان نبرد کربلا بازماند و نتوانست در شمار شهدای کربلا قرار گیرد
با وجود اینکه طرماح به دلیل اصالت و شجاعتش در تاریخ اسلام جایگاه ویژه‌ای داشت اما به دلیل تأخیر در بازگشت به کربلا، از فرصت یاری امام حسین (ع) محروم شد
این امر نشان‌دهنده این است که حتی بهترین نیت‌ها و شجاعانه‌ترین تصمیم‌ها، اگر به تأخیر بیفتند، می‌توانند فرصت‌های بزرگ تاریخی را از دست بدهند.
طرماح شاید اهل بهشت باشد، اما دیگر در حائر حسین(ع) جای ندارد، او با همه تیزفهمی و عشقش به نصرت حسین(ع)، از فرصتی که برایش فراهم و از دریچه‌ای که برایش گشوده شد، با تأخیر خود، بی‌بهره ماند و این تسویف و تأخیر، به خاطر هر عذر و بهانه‌ای که باشد، در واقع از ترجیح آن بهانه حکایت دارد که بهانه‌های ما، ما را از تکالیف، باز می‌دارد.